بررسی یک برنامه آماده سازی جسمانی کودکان مبتلا به فلج مغزی در مجموعه«درمانگر-کودک-والدین»

مقدمه: تحقیقات نشان داده است که فقر حرکتی کودکان مبتلا به فلج مغزی، نهایتا بر تمامی جوانب رشدی آن ها تاثیر منفی می گذارد. زیرا حــرکت یکی از مهم ترین نیازهای رشد طبیعی انسان محسوب می شود و کودکانی که فاقد قابلیت های حرکتی باشند از چنین نعمتی محرومند. لذا در این مطالعه سعی شده با ارائه یک برنامه درمانی حرکتی در حل این مشکل گامی برداشته شود. مواد و روش ها: جامعه آماری تحقیق را 37 کودک دختر و پسر 6 تا 9 ساله مبتلا به فلج مغزی نوع دی پلژی اسپاستیک تشکیل می داد که با استفاده از روش آزمون 6 امتیازی«اجرای حرکات پایه ای» thrombly c.a(1983) در 2 گروه همگن مورد و کنترل قرار گرفتند. روش های اندازه گیری در نمونه های تحقیق پیش و پس از دوره اجرای برنامه عبارت بودند از: 1-آزمون«اجرای حرکات پایه ای»thrombly 2-روش پرسشنامه ای برای اندازه گیری متغیر«عقیده والدین در مورد برنامه های تمرینات بدنی» 3- آزمون خود یاری«اشتراس مایر» برای اندازه گیری مهارت های خودیاری 4-روش دینامومتری برای اندازه گیری قدرت پنجه های دست چپ و راست. یافته های پژوهش: تجزیه و تحلیل آماری داده ها پیش و پس از اجرای برنامه بر وجود تفاوت معنی دار در نتایج آزمون thrombly در هر دو گروه مورد و کنترل، وجود تفاوت معنی دار در نتایج آزمون پرسشنامه ای والدین گروه مورد و عدم وجود آن در گروه کنترل، پیشرفت معنی دار اجرای مهارت های خودیاری گروه مورد نسبت به گروه کنترل و توسعه معنی دار قدرت پنجه های دست چپ و راست هر دو گروه مورد و کنترل دلالت داشت. بحث و نتیجه گیری: با استفاده از مجموعه«درمانگر–کودک–والدین» در شرایط خانگی، می توان ضمن ارتقای سطح اجرای مهارت های خودیاری و سطح اعتماد والدین به برنامه های تربیت بدنی، به همان نتایجی دست یافت که از شرایط تمرینات پایگاهی در مرکز توانبخشی انتظار می رود.